ساختار لویدز
لویدز یک بازار و یک چارچوب نظارتی دارد که در داخل این بازار، «اعضای انفرادی» یا «نام ها» می توانند به صدور ریسک های بیمه بر اساس حساب های شخصی خود بپردازند. آن ها هیچ سرمایه اولیه ای تهیه نمی کنند، اما به جای آن مسئولیت شخصی نا محدودی را می پذیرند. «نام ها» زمانی به عضویت در لویدز پذیرفته می شوند که از آزمون هایی در خصوص کفایت دارایی (که ارزش آن به استثنای ارزش محل سکونت خودشان، حداقل باید ۱۰۰,۰۰۰ پوند باشد) و حساب سپرده ای به مبلغ ۵۰,۰۰۰ پوند به صورت وجوه امانی، سربلند بیرون آمده باشند.
به دلایل تجربی، «نام ها» به تنهایی ریسک نمی پذیرند، بلکه آن ها در سندیکاهایی متشکل از ۲۰ یا ۳۰ عضو (سندیکاهای کوچک) تا گروه هایی بیش از ۵,۰۰۰ عضو (نام)، دور هم جمع می شوند. مسئولیت قانونی هر «نام» دقیقاً به اندازه سهم وی در فعالیت سندیکایی که در آن عضویت دارد، محدود می شود. کارگزاران اولیه کسانی بودند که تحت عنوان «پذیره نویس ها» به صورت یکی از قدرتمندترین طبقات عضو لویدز، در امر تعهد بیمه و قبول خطرهای آن، فعالیت می کردند. پارلمان در سال ۱۹۸۲، قانونی علیه کارگزارانی که منافعی در سیستم نمایندگی بیمه گری داشتند تصویب کرد. امروزه در حدود ۲۷۰ کارگزار در لویدز وجود دارند که هنوز هم نیروهای بازاریابی لویدز محسوب می شوند و بیمه گذاران را به بیمه گران لویدز معرفی می کنند.
فعالیت لویدز در زمینه بیمه
در لویدز حدود ۳۰۰ بیمه گر وجود دارد که در این ۴ بازار عمده فعالیت می کنند:
- بیمه های دریایی
- بیمه های غیردریایی
- بیمه های هواپیما
- بیمه های وسایل نقلیه
بیمه گران اغلب در زمینه ریسک خاصی متخصص می شوند و خود و اعضای سندیکای خود را در مقابل کسی که امور بیمه اش را پذیرفته اند، متعهد می کنند. نمایندگی ها، واسطه بین بیمه گران و نام ها هستند و امور بیمه «نام ها» را انجام می دهند و تمام رکن های اجرایی مورد نیاز را فراهم می کنند. نمایندگی های بیمه گری در لویدز، نمایندگی هایی هستند که یک یا چند سندیکا را مدیریت و پشتیبانی فنی و اجرایی می کنند و بیمه گری آن ها را فراهم می آورند. «نام ها» به نمایندگی ها یک دستمزد ثابت و حق العمل منافع پرداخت می کنند.
تحولات اخیر لویدز
از زمان گزارش فیشر (گزارش گروه کاری، لویدز، ۱۹۸۰) تا گزارش نیل (گزارش کمیته تحقیق، لویدز، ژانویه ۱۹۸۷) این شرکت احتمالاً با یکی از مهم ترین دوره های تاریخی خود رو به رو شده است. قانون جدید که در ۲۳ ژوئیه سال ۱۹۸۲ در پارلمان تصویب شد، قانونی بود که نظام نظارتی و مدیریت جامع جدیدی را در لویدز بنیان نهاد و طی همین دوره بود که زنجیره ای از رسوایی های مالی ظاهر شد.
لویدز بعد از جنگ جهانی دوم
بعد از جنگ جهانی دوم، اعضای لویدز به سرعت از حدود ۲۹۰۰ عضو (نام) در سال ۱۹۵۰ به حدود ۶۰۰۰ عضو در سال ۱۹۷۰ و به ۸۶۰۰ عضو در سال ۱۹۷۶ افزایش یافتند. تعداد اعضا به طور شگفت انگیزی در دهه ۱۹۸۰ افزایش یافت، به طوری که ۱۹,۱۳۶ نفر در سال ۱۹۸۱ و ۳۱,۱۵۰ نفر در سال ۱۹۸۷ در لویدز عضو بودند. در سال ۱۹۶۹ به خارجیان نیز اجازه عضویت در لویدز داده شد. تا قبل از آن، اعضا می بایست تبعه انگلستان می بودند. در سال ۱۹۸۷، ۱۷% اعضا (۸% از ایالات متحده آمریکا) اتباع خارجی بودند. تا آغاز دهه ۱۹۷۰، تعداد سندیکاها چیزی در حدود ۲۸۰ سندیکا بود و به همین تعداد باقی ماند، اما در سال ۱۹۸۷ به حدود ۴۰۰ سندیکا افزایش یافت. گزارش نیل نشان می دهد که درصد سندیکاهایی که کمتر از ۱۰۰ عضو دارند، به سرعت از ۴۳ درصد در سال ۱۹۷۸ به ۸ درصد در سال ۱۹۸۶ کاهش یافته است.
وضعیت امروز لویدز
گرچه لویدز در بازارهای جهانی بیمه هواپیما و بیمه دریایی موقعیت ممتازی دارد، بیشترین سهم در لویدز، امور بیمه غیردریایی (در حدود ۴۲%) است که کمتر از ۱% بازار جهانی را در اختیار دارد. بیش از ۷۰% فعالیت لویدز سهم عمده ای از تراز پرداخت های انگلستان را به خود اختصاص داده است. در بازار داخلی انگلستان، لویدز بزرگ ترین بیمه گر داخلی وسایل نقلیه است (حدود ۱۶% بازار را در اختیار دارد). نهایت اینکه لویدز در سال های اخیر تمایل داشته است تا با ورود به بازار بیمه اتکایی در این زمینه تخصص یابد و امروزه بیش از ۵۰% فعالیتش در زمینه بیمه اتکایی است.
منبع: مبانی نظری و عملی بیمه، ژان فرانسوا اوترویل، همتی و دهفانی؛ پژوهشکده بیمه مرکزی، تهران، ۱۳۸۸
مقاله های مرتبط:
جزئیات برنامه تسلا برای بیمه گری
انواع بیمه ماشین در آلمان
بیمه خودرو در آمریکا
پیام بگذارید