اندازه گیری ریسک صدور و ریسک بیمه گری

اندازه گیری ریسک

روشی که برای اندازه گیری ریسک و ادغام ریسک های بیمه ای غیرزندگی ارائه می گردد، مشابه روش ارائه شده توسط انجمن IAA  و راهنمای QIS4 استاندارد توانگری II  اتحادیه اروپا است. برای اندازه گیری ریسک صدور هر رشته بیمه ای، باید سرمایه اقتصادی هر رشته بیمه را استخراج کرد. روش های اندازه گیری ریسک صدور به نوع شیوه استاندارد اندازه گیری سرمایه مورد نیاز بستگی دارد. در صورتی که به اطلاعات دقیق شرکت های بیمه دسترسی وجود نداشته باشد، می توان از اطلاعات مربوط به خسارت های شرکت های بیمه در سال های گذشته استفاده کرد (IAA, 2004). در این صورت باید از معیار ارزش در معرض ریسک ضریب خسارت هر رشته برای محاسبه ضرایب ریسک استفاده کرد. معادله زیر میزان نتیجه و یا سود بیمه ای یک رشته در دوره t را نشان می دهد:

فرمول اندازه گیری ریسک

که PI t  و EPt  و ILt  و Et به ترتیب سود بیمه ای، حق بیمه عاید شده، خسارت واقع شده و هزینه عملیاتی یک رشته بیمه هستند.

ریسک بازار به همراه ریسک عدم تطابق دارایی ها و بدهی ها

روش متداول اندازه گیری ریسک بازار استفاده از این فرمول است:

فرمول اندازه گیری ریسک

 

و متغیرهای آن، به ترتیب zα عدد نرمال استاندارد، σ انحراف معیار بازده و T مدت زمان نگهداری دارایی هستند. نکته حائز اهمیت این است که این روش برای دارایی های آزاد که به وسیله سرمایه بیمه گر تامین مالی می شوند (و از طریق بدهی تامین مالی نمی شوند) و همچنین مدت نگهداری آن ها یک سال است، مناسب است. درخصوص بانک ها و شرکت های بیمه، اصولا تامین مالی سرمایه گذاری ها از طریق سپرده های بانکی و ذخایر فنی صورت می گیرد. در این صورت این گونه دارایی ها که به دارایی های غیرآزاد معروف اند، علاوه بر ریسک نوسان قیمت، دارای ریسک عدم تطبیق دارایی ها و بدهی ها نیز هستند. این ریسک زمانی به وجود می آید که دیرش دارایی ها و بدهی ها و نسبت اهرمی تامین مالی آن ها متفاوت باشند. به عبارت بهتر، اینکه ریسک سرمایه گذاری شرکت بیمه علاوه بر نوسان پذیری بازده دارایی، وابسته است به تفاوت دیرش ها و همچنین تفاوت ارزش دفتری دارایی ها و بدهی ها بازمی گردد. در این جا دیرش به عنوان مدت زمان متوسط نگهداری دارایی و یا بدهی تفسیر می شود (IAA, 2004).

اگر دیرش سمت دارایی ها نسبت به دیرش سمت بدهی ها بلندتر باشد، آنگاه شرکت بیمه با نوسان بیشتری در نرخ بازده دارایی مواجه خواهد شد. به عبارت بهتر، برای یک شرکت بیمه که از محل ذخایر با دیرش بالاتر سرمایه گذاری می کند، ریسک نوسان قیمت بازده سرمایه گذاری مذکور کمتر خواهد بود تا ذخایر با دیرش کمتر. برای بیمه های غیرزندگی، به استثنای بیمه های مسئولیت (شامل مسئولیت شخص ثالث، مسئولیت مدنی، حوادث و…) به برگشت حق بیمه کلیه رشته های بیمه غیرزندگی مربوط می گردد. برای رشته های بیمه زندگی، دیرش دارایی ها معمولا کوتاه تر از دیرش بهی ها است. با این حال افزایش در نرخ های بهره از بازار می تواند شرکت را در معرض ریسک باز خرید قرار دهد. این ریسک برای بیمه گران زندگی ریسک ALM، به علت فسخ قراردادها نامیده می شود (Sandstorm, 2007).

با این توصیف، اگر دیرش دارایی ها (سرمایه گذاری ها) بلندتر (کوتاه تر) از دیرش بدهی ها (ذخایر فنی) باشد، افزایش (کاهش) نرخ های بهره بازار سرمایه شرکت های بیمه بالاخص زندگی را تحت تاثیر ریسک بیشتر قرار می دهد. این حالت برای بیمه های زندگی و غیرزندگی که با برگشت احتمالی حق بیمه رو به رو هستند، صادق است. نکته دیگر اینکه کاهش نرخ بازده یا بهره بازار برای بیمه های غیرزندگی ریسک دارد، لیکن برای بیمه های زندگی هم افزایش و هم کاهش نرخ های بهره دو گونه ریسک در پی خواهند داشت. به عبارت بهتر افزایش نرخ بازده / بهره موجب افزایش ریسک باز خرید و کاهش نرخ بازده / بهره افزایش ریسک بازار را به دنبال خواهد داشت.

 

منبع: مدل آیین نامه نحوه محاسبه و نظارت بر توانگری مالی موسسات بیمه (آیین نامه ۶۹ شورای عالی بیمه)، بهنام شهریار، ۱۳۹۵

 

برچسب ها:
پیام بگذارید